Nico Wilterdink is een van de eerste Nederlandse sociologen die erop wees dat er sinds pakweg 1980 sprake is van toenemende economische ongelijkheid. De verklaring die hij daarvoor geeft: de globalisering biedt aan sommige elites meer mogelijkheden maar verkleint die van de leden van de  onder- en middenklasse omdat zij steeds meer in een concurrentiestrijd verstrikt raken. Wilterdink deed niet alleen baanbrekend onderzoek naar economische ongelijkheid, maar ook naar allerlei aspecten van de cultuur (onder meer identiteit, literatuur en muziek). Dit ter ere van zijn pensioen samengestelde liber amicorum draagt dan ook niet voor niets de titel ‘cultuur en ongelijkheid’. Onder die vlag zijn artikelen gebundeld over onder meer vermogensverhoudingen na de kredietcrisis, de rangverschillen in het Concertgebouw, leefstijlen, de universitaire cultuur en civilisatie. Daarnaast zijn er nog artikelen van auteurs die op zoek zijn gegaan naar de ware identiteit van Wilterdink en ontdekten dat hij niet iemand uit één stuk is. Abram de Swaan stelt over deze identiteitskwestie: ‘De hele notie dat een mens uit één stuk dient te zijn is al totalitair.’

Recensie door René Gabriels