In tegenstelling tot Nederland, wordt in Belgie ieder jaar een Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting uitgegeven. Omdat de armoede in beide landen toeneemt, zou het goed zijn wanneer niet alleen bij de zuiderburen elk jaar een boek verschijnt met beleidsrelevante wetenschappelijke artikelen. Toen Godfried Engbersen cum suis in de tweede helft van de jaren negentig ieder jaar zo’n jaarrapport bezorgden, was de armoedeproblematiek niet zo schrijnend als nu. Zijn Belgische collega’s focussen dit jaar op de driehoeksverhouding lokale activiteiten, sociale innovatie en maatschappelijke veranderingen. De veronderstelling is dat op het niveau van de gemeente in de strijd tegen armoede allerlei  activiteiten worden ontplooid die vernieuwend zijn en, mits ondersteund door de centrale overheid, tot positieve transformaties kunnen leiden. In artikelen over onder meer voedselbanken, brede scholen, wijkgezondheidscentra en de kinderopvang wordt erop gewezen dat lokaal ‘individuele burgers of het maatschappelijk middenveld (…) het initiatief [nemen] omnoden in te vullen die de markt en/of de centrale overheid niet lenigen.’ Het jaarboek bevat ook een intrigerend artikel van Loic Wacquant. Voorbij het centrale thema wijst de bekende Amerikaanse socioloog erop dat de opkomst van het neoliberalisme hand in hand gaat met de toenemende bestraffing van armoede.