Dat humor verandert, is niet raar. Veel van de grappen in de twintig jaar oude Britse komedieserie Little Britain zouden anno 2024 niet meer door de beugel kunnen. Door de wreedheid van de grappen – die vaak ten koste gaan van verscheidene minderheidsgroeperingen – werd de serie zelfs van Netflix verwijderd.
Columns
Ik mag de balans op gaan maken. Na bijna twintig columns in bijna tweeënhalf jaar is het tijd om plaats te maken voor een nieuwe stem op deze plaats. Dit is mijn laatste column voor Sociologie Magazine. Daarom deel ik voor de laatste keer graag in mijn sociologische verwondering en daarvoor put ik graag uit mijn onderwijs.
Dit najaar waren duizenden mensen dagenlang op de been om de door XR georganiseerde demonstratie, rondom de A12, kracht bij te zetten. Vooraf was door Scientist Rebellion ook aan wetenschappers gevraagd of ze wilden aansluiten bij de demonstratie. Daarbij werd expliciet gevraagd of men een toga wilde dragen, of een laboratoriumjas, zolang er maar esthetische autoriteit kon worden uitgestraald.
Nu ik in geheel zomerse (warme!) sferen me moet zetten tot deze column lijkt het me een goed moment om degenen die ooit van plan zijn om richting het Zuiden te gaan te 'sensibiliseren'. Vooral diegenen die naar Italië af willen reizen. Ik kom zelf net terug van een schitterende reis door Frankrijk, maar veel van mijn vakanties bracht ik door in Italië.
Laten we het eens hebben over diversiteit. Want iedere organisatie beschikt inmiddels wel een Diversity Officer, diversiteitsbeleid, Diversity and Inclusion Teams, diversity assesments of zelfs management tools. De diversiteitsindustrie draait op volle toeren. Het is daarbij opvallend dat diversiteit als een soort empty signifier optreedt voor van alles en nog wat.
In de jaren vijftig ging het in Nederlandse kunstenaars-cafés vaak over de vraag of iemand 'te goeder trouw' was of juist 'te kwader trouw'.
'Stel je eens voor', schrijft Steven Johnson in zijn boek Everyting bad is good for you, 'dat het boek was uitgevonden lang na de video games.' Hij schetst de morele paniek die dan ontstaat omdat kinderen ineens alleen in een hoekje gaan zitten met een bundel papier.
Toen ik Sociologie studeerde, kon ik er enorm van genieten: colleges. Uiteraard niet van alle, maar het kost me bijna zeven jaar na dato geen enkele moeite hoogtepunten voor de geest te halen. Ik denk aan het college waarin ik leerde dat pesten een groepsproces is en sommige pesters te bestempelen zijn als Machiavellians.
Op 28 februari 1966 droeg Ed Hoornik één van zijn mooiste verzen voor op de manifestatie Poëzie in Carré. Ik was erbij. Het gedicht heet Pogrom en hij had het geschreven in 1936. Het gaat over de opkomst van het Nationaal Socialisme, zo dicht bij Amsterdam. De dreigende slotregel luidt: 'Het is maar tien uur sporen naar Berlijn.'
Ik ben gefascineerd door woorden. Vooral nieuwe woorden. Want woorden scheppen werelden, één van de belangrijkste lessen van mijn proefschrift. Daarom valt de kracht van woorden nauwelijks te onderschatten.