Wie het onbehagen in de huidige samenleving tracht te duiden in termen van rancune moet omzichtig zijn. Sybe Schaap probeert dat, maar faalt grandioos. Het is zijn intentie om licht te brengen in de duisternis van de rancune waaraan veel Nederlanders lijden, hetgeen zich uit in boosheid, het beschuldigen van anderen en het gevoel slachtoffer te zijn. Hij heeft veel media-aandacht voor zijn boek gegenereerd door te stellen dat de Partij Voor de Vrijheid de rancune op een gevaarlijke wijze politiseert. Door de partij van Wilders worden volgens hem ‘(…) met inzet van verbeeldingskracht op sluwe wijze feiten gemanipuleerd.’ Maar dat geldt ook voor hemzelf, omdat hij met drogredenen, suggestief taalgebruik en ontbrekende bronver- meldingen onder meer beweert dat de zijns inziens rancuneuze gedachten van de Frankfurter Schule ‘een radicaal vervolg in de linkse terreur’ krijgen. Redundantie en een gebrek aan zorgvuldige analyses doen vermoeden dat zijn boek zelf het product is van rancune.