Voedselbanken pretenderen zowel een sociaal als een ecologisch doel te dienen: het bestrijden van armoede en verspilling. Op grond van grondig onderzoek beargumenteert Stephan Lorenz dat  voedselbanken (tafeln in het Duits) de beoogde doelen niet bereiken. Hij wijst erop dat het accent eerder op het tekort aan voedsel wordt gelegd (de retoriek van de ‘honger’) dan op het overschot aan voedsel. Voor zover er over het overschot wordt gesproken, gaat het meestal over voedsel dat noggoed bruikbaar is voor consumptie door arme mensen en niet over de productie van het overschot zelf. Fundamentele vragen over een samenleving die voortdurend overschotten produceert worden niet of nauwelijks gesteld. Hoe kan het dat aan de ene kant een overschot aan voedsel wordt geproduceerd en aan de andere kant er een tekort aan is? Worden sommige delen van de bevolking niet systematisch uitgesloten van de overvloed?