In het naoorlogs e Nederla nd gaven veel boeren hun boerderij op en trokken hun kinderen naar de stad. Veel dochters die nu als coach, gezinstherapeut of lector in de stad goed boeren, blijven verlangen naar de geuren en kleuren van het platteland. Wetende dat in plattelands dorpen waar iedereen elkaar kent het leven vaak verstikkend is en stadslucht vrij maakt, zijn zij op zoek naar een verloren tijd. Wat deze paradoxen voor boerendochters precies betekenen, wordt duidelijk uit deze door Sietske Dijkstra en Lia van Doorn samengestelde bundel met persoonlijke verhalen. Daarin wordt mooi vertolkt wat cijfers over de tegenstelling tussen de stad en het platteland nimmer aan het licht brengen. Hoe anders de gelaagde identiteit van boerendochters, die veelal in een drempelwereld verkeren, uit te drukken? Uit de gepresenteerde verhalen spreken niet alleen de schaamte en de trots die met het verlaten van het erf gepaard gaan, maar ook de liefde voor het platteland.