Hartmut Rosa schetst in dit uitermate interessante boek de contouren van een sociologie van het goede leven. Terwijl het vaststellen van de normatieve doelen en de verdere inhoud van het goede leven een zaak van de filosofie is, behoort de sociologie zich te storten op de sociale voorwaarden. Daarbij gaat het om de aard van de relatie die de mens met de wereld (Weltbeziehung) onderhoudt, in het bijzonder hoe hij haar zowel passief als actief ervaart. Rosa onderscheidt twee vormen van het ‘in de wereld geplaatst zijn’ (in-die-Welt-gestellt-Seins): een individu dat de wereld ervaart als een die op een rijke manier op hem of haar reageert óf als een die onverschillig en stom is. De laatste manier waarop menigeen de wereld ervaart, wordt dikwijls aangeduid met het begrip vervreemding. Omdat het daarmee beschreven fenomeen nog niet de wereld uit is, maar er allerlei problemen aan kleven, introduceert Rosa het van een positieve connotatie voorziene begrip ‘resonantie’, dat duidt op geslaagde relaties met de wereld: zij doet zich aan een actor voor als zijnde dragend, antwoordend, tegemoetkomend en soms zelfs welwillend. Zijns inziens is het de taak van een kritische sociologie om te laten zien hoe de huidige vervreemding vorm krijgt, hoe de resonantie door toedoen van met name het neoliberalisme wordt ondermijnd en mede daardoor de democratie in een crisis verkeert.