Het is opmerkelijk dat dingen in de sociologie die door Belgische sociologen geschreven zijn doorgaans van meer eruditie en theoretisch vernuft getuigen dan die van de hand van hun nederlandse collega’s. Leg bijvoorbeeld deze briljante inleiding van rudi Laermans naast bijvoorbeeld die van John Macionis, Bram Peper en Joanne van der Leun. Laermans toont op een elegante manier dat de maatschappij van de sociologie er anders uitziet dan die van de antropologie, politicologie en communicatiewetenschap. Ook al deelt de sociologie met deze sociale wetenschappen het object van onderzoek (‘het sociale’), haar perspectief is verschillend. Het sociologische perspectief legt het sociale uiteen in sociale relaties ((on) geziene afhankelijkheden van anderen) en beantwoordt daarbij onder meer de vraag hoe een geordend samenleven mogelijk is en doorwerkt op het leven van individuen. Dat dit perspectief nog steeds een meer waarde heeft laat Laermans zien aan de hand van thema’s als cultuur, socialisatie, relaties en organisaties. terecht stelt hij dat de samenleving ‘(…) gebaat [zou] zijn bij wat meer sociologische verbeeldingskracht om – vrij naar collega Willem Schinkel – haar eigen hypochondrie te overleven.’