Ook al gaat deze vertaling van Aristoteles’ Politica over staatsinrichting, ze kan gelezen worden als een proeve van protosociologie. Immers, dit werk van de Griekse filosoof bevat niet alleen een schets van een ideale staat, maar ook een nauwgezette analyse van de samenleving uit zijn tijd. Voordat hij aanduidt hoe de staat volgens hem behoort te worden ingericht, kritiseert hij eerst Plato’s ideeen over staatsinrichting en schetst hij uitvoerig het maatschappelijke reilen en zeilen. Zijn analyses van de factoren die tot de verandering van een samenleving kunnen leiden, zijn zeer boeiend. Het handelen van mensen is volgens Aristoteles gericht op een doel: welzijn (eudaimonia). De meest geeigende gemeenschap waarin de mens als politiek dier (zoon politikon) ditdoel kan bereiken is de polis. Met het oog op het welzijn dient de polis een eenheid te smeden uit tal van andere gemeenschappen, zoals de familie en de dorpsgemeenschap. Deze fraai uitgegeven vertaling is voortreffelijk ingeleid en van aantekeningen voorzien door Jan Maarten Bremer en Ton Kessels.