Een van de meest hardnekkige trends van de afgelopen jaren is het hebben van  Main Character Energy. Voor de mensen die na 2012 zijn gestopt met het volgen van zulke hypes: in feite is het begrip niets anders dan YOLO (You Only Live Once).
 Volgens het principe van Main Character Energy moet je leven alsof jij de hoofdpersoon bent in een film, boek of videospel. Als je dat niet doet, lijk je meer op een NPC – een Non-Playable Character. Zo’n NPC is dan weer een grijze muis, een saai iemand zonder unieke persoonlijkheid – iemand die als een schaap de menigte volgt. Kort gezegd kun je dus stellen dat een NPC 'generiek' is, en dat iemand met Main Character Energy 'uniek' is.
 Vanuit psychologisch oogpunt is dat helemaal niet zo gek. Jezelf zijn in plaats van je gedragen naar hoe anderen willen dat je je gedraagt, dient aangemoedigd te worden. Maar in veel gevallen kan Main Character Energy ook doorslaan – en dat doet het ook. Zo is aan het hebben van een overvloed al een medische term geplakt: Main Character Syndrome. In dit geval draait het niet langer om individualiteit (je eigen persoonlijkheid en eigenheid), maar om individualisme: je eigen belangen boven die van het gemeenschappelijk belang plaatsen.
 Wanneer individualiteit wordt verdrongen door individualisme, begint de maatschappij te kraken. Sociale media staan vol met #MainCharacterEnergy – waarin zelfs heuse instructievideo’s te vinden zijn die uitleggen hoe je ervoor zorgt dat iedereen opkijkt als jij een ruimte binnenloopt, of dat anderen onder de indruk van, of zelfs geïntimideerd door, je zijn. Iedereen lijkt een plekje in de spotlights te willen hebben, maar daardoor is het collectief juist minder goed af. Net als bij een voetbalelftal: aan elf precies dezelfde spelers heb je niks, maar dat geldt evengoed voor een ploeg met spelers die alleen voor eigen succes gaan. Een beetje zoals The A-Team, dus. Ook dat bestaat uit Main Characters, maar iedereen levert een unieke bijdrage, en helpt daarmee het collectief. Tenminste, dat proberen ze.
 Maar: door een overschot aan individualisme zou een maatschappelijke diagnose voor een collectieve Main Character Energy niet gek zijn. Hoe gezond zou het zijn als alle Nederlanders de hele dag door zouden leven alsof ze de hoofdpersoon van een film zijn? Website na website staat vol met het advies om alleen dingen te doen die goed voelen en die bijdragen aan jouw persoonlijke groei en succes. Geeft het je geen energie? Laat het vallen. Worden niet al je behoeftes vervuld? Je verdient meer en beter.
 Een individu wordt echter gevormd door zijn of haar omgeving, en langdurige relaties worden gekenmerkt door reciprociteit: ik doe wat voor jou, en later doe jij wat voor mij. Soms kan het zelfs voorkomen dat je iets doet waar je niks voor terugkrijgt. Waarom zou je dan nog iemand helpen? Waarom zou je je altruïstisch opstellen? Meer praktisch: waarom zou je vrijwilligerswerk doen, afval oprapen of stemmen tijdens verkiezingen? In dat opzicht sluit Main Character Energy naadloos aan bij de strekking van Bowling Alone. Andersom wordt de maatschappij namelijk ook gevormd door individuen.
 Individualiteit kan de maatschappij versterken doordat iedereen een geheel eigen en unieke bijdrage kan leveren. Maar van individualisme wordt – uiteindelijk – niemand beter. Kunnen we in plaats van Main Character Energy dan niet beter specifieke hoofdpersonages kiezen, die passen bij individualiteit, maar niet bij individualisme? Misschien dat 2025 het jaar van de A-Team Energy wordt?