In een vol voetbalstadion w wordt een speler getackeld. Door te flfluiten en boe te roepen uiten supporters hun afkeuring van de overtreding. Dan verschijnt er een beeld van een man die een vrouw slaat. De supporters houden zich muisstil.
Artikelen
Zo vertoonde de nonrespons bij drie belangrijke Nederlandse surveys geen uniform stijgend patroon. De eerste figuur laat zien dat het Centraal Bureau voor de Statistiek zo’n dertig jaar geleden bij de Arbeidskrachtentelling (AKT) nog tussen de 80 en 90 procent respons behaalde.
Je treft ze niet zo vaak meer, echte bibliotheken vol met echte rijen boeken. Het liefst thematisch gerangschikt. Met in de omslag van elk boek een overzicht van eerder uitleningen: 03-08-1976; 11-12-1983; 07-04-1987. In wisselende kleuren inkt, maar met dezelfde stempel. Bij voorkeur ook vol met strepen en nauwelijks leesbare gedachten in een ouderwets handschrift om mee in dialoog te gaan.
Duurzaamheid is een hype. Maar wat doen sociaalwetenschappers met dit thema? Rechtssocioloog Paul van Seters is hoogleraar Globalisering en Duurzame Ontwikkeling bij TiasNimbas Business School en directeur van onderzoeksinstituut Globus van de Universiteit van Tilburg. Hij doet onderzoek naar nieuwe vormen van samenwerking tussen het bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties.
Op het moment dat ik deze column schrijf ben ik in Recife, een metropool in het noordoosten van Brazilië, waar ik onderzoek doe in sloppenwijken naar ruimtelijke planning en de daarmee samengaande processen van sociale en politieke uitsluiting. ‘Wat doet een Wagenings ruraal ontwikkelingssocioloog in een stad?’, hoor ik mensen vaak denken.
De verzorgingsstaat herwogen is de titel van een omvangrijk advies dat de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid in 2006 uitbracht. De verzorgingsstaat is als concept en zeker als politiek idee niet populair meer, maar bestaat nog altijd. Wat opvalt is dat normen en waarden een sterke invloed uitoefenen op de belangrijkste kenmerken van de verzorgingsstaat.
De wetenschappelijke wereld heeft vooral veel aandacht besteed aan de toename van het aandeel werkende vrouwen: van 30 procent in 1981 naar 54 procent in 2005. Het is waar dat een meerderheid van deze groep in (kleine) deeltijdbanen werkzaam is.
In zijn onlangs verschenen boek Denken in een tijd van sociale hypochondrie rekent de Rotterdamse socioloog Willem Schinkel af met de samenleving. Een zombiecategorie, noemde de Duitse socioloog Ulrich Beck het begrip ‘samenleving’; in de werkelijkheid bestaat het niet meer, maar sociologen blijven het maar gebruiken. En dat is erg, vindt Schinkel.
Pagina's
