Een discipline moet een eigen niche hebben. Als het tenminste wil overleven binnen de academie en binnen het publieke debat. Op grond van mijn eigen onderzoekservaringen schets ik drie grenzen van die sociologische niche.
Artikelen
Lamellen, vitrage en glanzende vitrinekasten. Brede sofa’s, skailederen banken en glanzende salontafels. Het zijn terugkerende elementen in het standaardbeeld van de migrantenwoning. In het kader van het onderzoeksproject vonden gesprekken plaats met Turkse, Marokkaanse, Hindostaans-Surinaamse, Creools-Surinaamse, Chinese, Indische, Ghanese en autochtone Nederlanders.
Ik heb hier veel geleerd, maar zit hier toch niet helemaal op mijn plek… Met dat idee trek ik in juni 2006 voor de laatste keer de deur van de Universiteit van Amsterdam achter me dicht. Ik heb hier bijna een jaar gewerkt als onderzoeker bij de bijzondere leerstoel Actief Burgerschap en daarnaast lesgegeven aan eerstejaars studenten sociologie.
Waar de cultureel antropoloog zich in het verleden vooral bezighield met de beschrijving van zogenaamd geïsoleerde primitieve samenlevingen, lijkt hij tegenwoordig vooral gebiologeerd door culturele verwevenheid, complexiteit en verandering.
In 2006 zijn mijn dertig eerstejaarscolleges over sociologische theorie op video opgenomen. Elke week werden de colleges, soms nog dezelfde dag, geplaatst op Blackboard, de digitale leeromgeving van de Universiteit van Amsterdam. De ingeschreven studenten konden inloggen op die site en dan doorklikken naar een plek waar de colleges beluisterd en bekeken konden worden als streaming video.
Pagina's
